Η δυναμική που έκρυβε το 20ο Πανελλήνιο Συνέδριο Μεταμοσχεύσεων που έγινε στα Γιάννενα το τριήμερο, δεν ήταν παρά η δυναμική που κρύβει ο επιστημονικός και ιατρικός κόσμος που αφιερώνει τη ζωή του και την καριέρα του στην προσφορά. Γιατί, μην γελιόμαστε, θέλει πίστη και αφιέρωση για όλους αυτούς τους επιστήμονες ώστε να γίνει μια μεταμόσχευση που δίνει ζωή σε έναν άνθρωπο εκεί που όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν ελπίδες.

Ειδικά για τα Γιάννενα, είναι ελπιδοφόρο που λειτουργεί η μονάδα μεταμοσχεύσεων και δείχνει και το επίπεδο της ιατρικής κοινότητας της περιοχής μας. Οργανωτικά άλλωστε απέδειξαν ότι μπορούν να φέρουν και μεγάλα γεγονότα στα Γιάννενα όπως ήταν το συνέδριο.

Όμως, αλλού είναι το θέμα. Είναι στη δωρεά οργάνων. Εκεί πάσχει η χώρα. Έχουμε λίγους δωρητές και πολλά θεσμικά προβλήματα να λύσουμε. Κι αυτή είναι ευθύνη του κράτους, δεν χρειάζεται να το συζητάμε πεντακόσια χρόνια.

Ένα, είναι η καμπάνια ενημέρωσης, δύο είναι πώς φτάνουμε από τη ΜΕΘ στην απόφαση για δωρεά οργάνων, απόφαση που παίρνουν πάντα οι συγγενείς του θανόντα.

Η καμπάνια έχει να λύσει ένα μεγάλο ζήτημα που είναι η βούληση του ατόμου, όλων μας, να κάνουμε τη δήλωση διαθεσιμότητας. Όλοι μας αισθανόμαστε ότι πρέπει να υπερβούμε ένα συμβολικό, αόρατο όριο, που είναι η σκέψη του θανάτου μας. Εκεί είναι και το όριο της ενημέρωσης που πρέπει να πείσει ότι η προσφορά στη ζωή είναι μία αξία που νικά κάθε φόβο μας.

Για την οργάνωση, είναι φανερό πια ότι η Πολιτεία πρέπει να βρει τις κατάλληλες δομές και το προσωπικό ώστε όλα να γίνονται άμεσα και μεθοδικά. Υπάρχουν διεθνείς καλές πρακτικές, όλα μπορούν να γίνουν. Ας γίνουν. 

Ας γίνουμε λίγο πιο απαιτητικοί. 

Θέλει και μία προεργασία, μία προετοιμασία για να βγεις έξω, για να πας σε μία συναυλία ή ένα θέατρο. Δεν ξέρω και πολλούς τόσο χαλαρούς ανθρώπους που δεν έχουν άλλες έγνοιες που απλώς βγαίνουν. Που και να το κάνουν κάποιοι, με ανησυχεί και λίγο γιατί είναι ένα κοινό που ενδιαφέρεται περισσότερο για την έξοδο παρά για το περιεχόμενο. Για μένα δεν είναι τόσο απλό να πάω να δω ένα έργο ή να ακούσω μουσική κι ας παρακολουθώ αρκετές εκδηλώσεις.

Θέλω να πω ότι το ζήτημα δεν είναι να καταναλώνουμε πολιτισμό, αλλά να συμμετέχουμε σε αυτόν, Κι αυτό σημαίνει να ερχόμαστε κοντά σε αυτό που παρακολουθούμε κι αν είναι δυνατόν να γινόμαστε και μέρος του. Που σημαίνει διάβασμα πριν και μετά, συζήτηση με άλλους που έχουν ανάλογες εμπειρίες, νέες προκλήσεις.

Βέβαια στις μικρές κοινωνίες κάπου θα πάμε και επειδή μας έχουν καλέσει και πρέπει να είμαστε ευγενείς ή  υπάρχει ένας φιλανθρωπικός σκοπός. Δεκτά όλα. Όμως ας μην είμαστε πρόχειροι θεατές πολιτισμού. Ας γίνουμε λίγο πιο απαιτητικοί. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr